زشت ترین بیماری

حضرت امام حسن عسگری علیه السلام فرموده اند:

جعلت الخبائث فی بیت والکذب مفاتیحها

تمام ناپاکی ها وگناهان درخانه ای جمع شده وکلید آن دروغگویی است


یعنی با دروغگویی، آدمی به تمام معاصی آلوده می شود.



معنای دروغ:

دروغ سخنی است که مطابق با واقعیت نیست، آن چنان که نقطه مقابل آن صدق، گفتارمطابق با واقعیت است.



ریشه دروغگویی:

دروغگویی یک بیماری روانی است وازعقده حقارت وخود کم بینی نشات می گیرد ودرروایت نقل شده است که:

خاستگاه دروغگویی، ذلت نفس است وبیماری دروغ زشت ترین بیماری است.


دروغگودروغش را نشانه عقل وفرزانگی می داند، درحالی که دروغ نشانه نالایقی وحقارت نفس است. این تصورباطل است که دروغگوزیرک است، زیرا همه کس حتی ضعیف ترین مردم هم به دروغ گفتن قادرهستند. راستگویی شهامت می خواهد وهرکسی شهامت راست گفتن راندارد.



ناسازگاری دروغ وایمان:

دروغگویی با ایمان سازگارنیست. یعنی اینکه انسان ممکن است که مرتکب گناه شود، که باید همانند همه گناهان بلافاصله توبه وانابه وازآن استغفارکند، اماهرگزمومن به دروغ عادت نمی کندودروغ خودوطبیعت ثانویه اش نخواهد شد؛ یعنی، دروغ هیچ گاه برای مومن عادی نخواهد شد. روایت است که:

نگاه به رکوع وسجود طولانی افراد نکنید، چرا که ممکن است عادت آنها شده باشد، به طوری که اگرآن را ترک کنند، ناراحت شوند ولی نگاه به راستگویی وامانتداری آنها بکنید.



دروغ های رایج:

ازگناهان بزرگ عادی شدن گناه نزد انسان است. متاسفانه برخی دروغ ها رایج وقبحش ازبین رفته است. مثلا با اینکه به خوردن غذا ونوشیدنی تمایل دارند، هنگامی که چیزی به آنها عرضه می شود، اظهاربی میلی می کنند ویا نسبت به شخصی که علاقه قلبی به اوندارند، آن قدراظهاراخلاص ومحبت می کنند که گاهی مطلب برخودگوینده نیزمشتبه می شود. مثلا می گوید:‹‹ آقا مخلصم، ارادتمندم، شمارانمی بینم، ناراحتم›› اگرواقعا این جورنیست، این دروغ حرام است.


یا کسی که دروغ رابرای شوخی بگوید، این هم حرام است. طبق روایت، انسان مزه ایمان را نمی چشد، مگراینکه دروغ رابه شوخی وجدی ترک کند. به همین دلیل، انسان هرگزنباید به فرزندش وعده چیزی بدهد، ولی وفا نکند، پیامبر(صلی الله علیه واله) می فرمود:

من مزاح می کنم اما جزحق نمی گویم.


بنا براین، نمی توان به بهانه مزاح مرتکب دروغ، که حرام است، شد.



سزای قسم دروغ:

اسماعیل بن محمد می گوید:‹‹ درمسیرحرکت حضرت امام حسن عسگری علیه السلام به انتظاروی نشسته بودم، چون ازمقابل من گذشتند، ازفقرونیازم به ایشان شکایت کردم وگفتم:‹‹ به خدا سوگند بیش ازیک درهم ندارم وصبحانه وشام نیزندارم.›› حضرت فرمودند:‹‹ آیا به دروغ سوگند می خوری؟ درحالی که دویست دینارسکه طلا درزیرخاک دفن کرده ای واین سخن من نه ازآن جهت است که پولی به توندهم وکمکی ننمایم.››

سپس حضرت روبه غلام کردند وفرمودند:‹‹ هرچه پول همراه داری به اوبده.›› وی نیزصد دیناربه من داد. سپس حضرت روبه من کردند وفرمودند: ‹‹توازدینارهایی که مخفی کرده ای ، محروم خواهی گشت، درزمانی که نسبت به آنها به شدت محتاج ونیازمند باشی.›› این را فرمودندورفتند.


راوی درادامه می گوید: من آن پولی که ازحضرت گرفته بودم، خرج کردم وچون مدتی برمن سپری گشت، شدیدا دراضطرارافتادم وتمام درها به رویم بسته شد. لذا به دنبال پولی که مخفی کرده بودم ، رفتم ولی آن را نیافتم. سپس دانستم که فرزندم محل آن رایافته وپول ها رابرداشته وگریخته است.››

برگرفته ازکرامات ومقامات عرفانی امام حسن عسگری علیه السلام